ΕΛ/ΛΑΚ | creativecommons.gr | mycontent.ellak.gr |
freedom

Μια καληνύχτα στο facebook

Χτες το βράδυ πέρασα απ’ το σπίτι των παιδιών. Πιο πολύ για να παίξουμε λιγάκι με τη μικρή αφού από βδομάδα το χουνε να φύγουνε για χωριό. Πάσχα στην ορεινή Αρκαδία, όχι κι άσχημα δηλαδή. Ο Αντώνης κλασσικά χυμένος στον καναπέ λιώμα από την κούραση, η Μελίνα να φέρνει σβούρες στο σπίτι και να θέλει να παίξουμε μία με τα ξύλινα ψαράκια, μία με τους πιγκουίνους και τους χαμαιλέοντες και μία να διαβάσουμε παραμύθι. Η Σοφία όμως είχε άλλα σχέδια.

Μιχάλη, λέω να το σβήσω το facebook, τέλος, δεν πάει άλλο. Μάλιστα, σκέφτηκα, ζόρικα τα πράματα κι απόψε. Μα, είναι δυνατόν, να δώσουνε τα δεδομένα από ένα σωρό κόσμο για να βγάλουνε πρόεδρο τον Τραμπ; Τον έχει άχτι η Σοφία· κάθε φορά που τον ακούει να μιλάει έτσι για τις γυναίκες δε φαντάζεσαι πώς φορτώνει. Όχι πως τον εμπιστεύεται δηλαδή και στα υπόλοιπα. Βέβαια, και για τη Χίλαρι και για οποιονδήποτε άλλον το ίδιο θα έλεγα, συνέχισε φουριόζα, καρφί δεν μου καίγεται για το πρόσωπο. Αλλού είναι η ουσία.

Τι της απαντάς τώρα; Η αλήθεια είναι ότι για τους παροικούντες την τεχνολογική Ιερουσαλήμ, οι πρόσφατες αποκαλύψεις για τη χρήση εκατομμυρίων προφίλ του facebook για στοχευμένη πολιτική διαφήμιση μόνο κεραυνός εν αιθρία δεν ήταν. Πόσο δε μάλλον για τις κοινότητες του ελεύθερου λογισμικού, οι περισσότερες από τις οποίες δεν την είχαν δει ποτέ με καλό μάτι τη συγκεκριμένη πλατφόρμα. Στο κάτω κάτω, η δουλειά του facebook πάντοτε ήταν να βγάζει χρήματα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο από τα δεδομένα των χρηστών του. Βέβαια, στη συγκεκριμένη περίπτωση, φαίνεται ότι προχώρησε λίγο παραπάνω. Με το να δώσεις σε κάποιον τα αποτελέσματα από τα ψυχολογικά τεστ εκατομμυρίων χρηστών -και δώρο τη friend list- του δίνεις πρακτικά ένα υπερ-όπλο. Δεν θα το χρησιμοποιήσει λοιπόν; Ειδικά όταν δεν έχει, επί της ουσίας, κάποιον σοβαρό περιορισμό;

Είναι σαν να δίνεις σε έναν τύπο, που δεν τον ξέρεις και πολύ καλά, τα κλειδιά από μια Φεράρι. Και μετά να του λες να μην το πατήσει, άντε το πολύ πολύ μέχρι σαράντα πενήντα χιλιόμετρα – με τίποτε παραπάνω. Την Κυριακή το πρωί λοιπόν, βγαίνει ο τύπος στον αυτοκινητόδρομο με τις τρεις λωρίδες, ο δρόμος άδειος. Ε φυσικά, δεξιά δεξιά θα πηγαίνει και ίσα που θα το πατάει το γκάζι. Καλό.

Δίκιο έχεις ρε Σοφάκι. Να δίνουμε τα δεδομένα μας σε μια εταιρία για να βγάζει ένα σκασμό λεφτά με το να εκμεταλλεύεται την ανάγκη μας για ανθρώπινη επαφή, είναι όντως θλιβερό. Αλλά έτσι απλά θα το σβήσεις; Με τόσο κόσμο επικοινωνείς εκεί πέρα, δε γίνονται αυτά από τη μια στιγμή στην άλλη. Είναι σαν να κόβεις το τσιγάρο μαχαίρι. Γίνεται, αλλά θέλει κότσια.

Η Σοφία όμως το χε πάρει απόφαση. Τι το θέλω εγώ -μου λέει- το facebook; Να μιλάω με τα κορίτσια από τον χορό, να ανεβάζουμε που και που κάνα βιντεάκι και να κανονίζουμε τα μαθήματα. Ε και για το τσατ, αλλά από τότε που η μάνα μου και η Κατερίνα βάλανε αυτό το signal που μου ‘λεγες τις προάλλες, όλο και λιγότερο το χρησιμοποιώ το facebook για να μιλάω . Άντε και καμιά φορά να γράψω και καμιά εξυπνάδα, να σχολιάζουμε από κάτω και να γελάμε. Δε μπορώ δηλαδή να τα κάνω όλα αυτά κάπου αλλού; Χαθήκανε οι εφαρμογές;

Το σκέφτηκα λιγάκι, όσο δηλαδή με άφηνε η Μελίνα που ήθελε να μου δείξει την καινούρια μπλούζα με το λαγουδάκι που της είχε πάρει ο παππούς, και είχε ξετρελαθεί. Να σου πω, αφού είσαι ανοιχτή σε προτάσεις, το mastodon το ‘χεις ακουστά; Ξάφνου, εκεί που δεν τον περιμέναμε, πετάγεται ο Αντώνης, που πάλευε με νύχια και με δόντια μην τον πάρει ο ύπνος στον καναπέ. Mastodon ε; Τι λες τώρα! Oblivion, κομματάρα.

Όχι ρε παιδιά. Το mastodon δεν είναι μπάντα. Δηλαδή είναι και μπάντα, σωστό, αλλά εγώ σας λέω για το άλλο mastodon, το social network. Είναι καινούριο σχετικά, ούτε δυο χρόνια δεν έχει. Η αλήθεια είναι ότι δε μοιάζει και τόσο με το facebook, πιο πολύ σαν το twitter είναι. Άλλα έχει κι άλλα ωραία, βασίζεται σε ελεύθερο λογισμικό και είναι και αποκεντρωμένο. Σαν το riot πετάχτηκε η Σοφία, όχι ότι είχα καταλάβει τι σημαίνει αυτό, αλλά μου το χες πει για καλό την άλλη φορά.

Ναι, είναι αποκεντρωμένο, με κόμβους που -αν θέλουν- μιλάνε μεταξύ τους, με ανοιχτά πρωτόκολλα επικοινωνίας. Σκέψου το κάπως έτσι: άνθρωποι με ένα κοινό ενδιαφέρον, π.χ. την τεχνολογία, τη μουσική, την φωτογραφία ή οτιδήποτε τέλος πάντων μαζεύονται και φτιάχνουν έναν server με ελεύθερο λογισμικό. Αυτόν τον server τον λένε instance. Συνδέονται λοιπόν εκεί και ποστάρουν μικρά κειμενάκια – status updates – μέχρι 500 χαρακτήρες, φωτογραφίες, απαντάνε στα posts των άλλων, τα προωθούν ή κάνουνε like. Και κάνουνε και follow όποιον θέλουν. Ή περίπου όποιον θέλουν, γιατί ο καθένας μπορεί να πειράξει λίγο τον λογαριασμό του και να αποφασίζει αυτός ο ίδιος αν θέλει να τον ακολουθεί κάποιος άλλος ή όχι. Ε, αυτοί οι κόμβοι, που μιλάνε την ίδια γλώσσα και ξέρουν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, ενώνονται και φτιάχνουν το mastodon.

Τι μου λες ρε Μιχάλη, ότι πρέπει να στήσουμε δικό μας μηχάνημα; Την παλεύεις καθόλου; Έχει τα δίκια της, δεν της τα είχα πει όλα. Ε ναι ρε Σοφία, επειδή σε βλέπω ότι το ‘χεις, άμα θες να στήσεις δικό σου server δε θα σου πει κανένας όχι, έτσι κι αλλιώς ο κώδικας ελεύθερος είναι. Αλλά για αρχή καλύτερα να μπεις σε κάποιο από τα υπάρχοντα instances. Εμένα θα με βρεις στο mastodon.technology, περιττό να σου πω τον λόγο. Θα σου στείλω τη λίστα να ρίξεις μια ματιά, σίγουρα κάποιος server θα σου κάνει. Οι περισσότεροι μάλιστα είναι συνδεδεμένοι μεταξύ τους. Πάει να πει, ποστάρεις στο δικό σου instance και βλέπουν και οι άλλοι servers το κειμενάκι σου, και τούμπαλιν.

Δηλαδή, ότι ποστάρω θα το βλέπουν όλοι; Άμα δηλαδή κανονίζουμε το μάθημα του χορού θα το μαθαίνει όλος ο κόσμος; Δε μου ακούγεται και πολύ λογικό…

Σωστό κι αυτό. Λοιπόν, ένα από τα ωραία του mastodon είναι ότι πριν ποστάρεις κάτι μπορείς να πεις από πριν σε ποιους απευθύνεται. Π.χ. όταν θες να σχολιάσεις κάτι δημόσια, το μαρκάρεις ως public και εμφανίζεται στο timeline όλων των χρηστών. Αν θες να πεις κάτι μόνο στους φίλους σου, λες ότι το post σου είναι “followers only”. Και άμα θες να πεις στα κορίτσια για το μάθημα, λες ότι το μήνυμα είναι για συγκεκριμένο κόσμο, βάζεις τα ονόματα των κοριτσιών και το βλέπουν μονό αυτές.

Α, και κάτι τελευταίο. Ένα άλλο ωραίο που έχει το mastodon είναι το “content warning”. Αυτό που λέει το όνομα του δηλαδή. Θες να σχολιάσεις το τελευταίο επεισόδιο του westworld αλλά δε θες να κάνεις spoiler; Κρύβεις το post σου πίσω από ένα content warning, γράφεις π.χ. “πατήστε για να διαβάσετε παρακάτω μόνο αν έχετε δει όλο το πρώτο season”. Όσοι είναι ακόμα στο τρίτο επεισόδιο και πατήσουν στο post σου, πρόβλημα τους. Εσύ τους το ‘χες πει μια φορά.

Αχά, δεν ακούγεται κι άσχημο, πρόλαβε να ξεστομίσει η Σοφία πριν αρχίσει να σκαρφαλώνει πάνω της η Μελίνα, που, κλασσικά, είχε αρχίσει να πεινάει πάλι. Δε χορταίνει με τίποτα αυτό το κορίτσι… Πάμε να φτιάξουμε το γάλα και τα λέμε στην κουζίνα τα υπόλοιπα;

Leave a Comment

Social Media Auto Publish Powered By : XYZScripts.com